Over Peter Grob

“Ik ben Peter Grob, geboren in 1946 te Hilversum. Ik ben getrouwd en ik heb geen kinderen.”

“Vanwege mijn Parkinson krijg ik dagbehandeling bij Amaris Gooizicht. Deze diagnose is zes jaar geleden vastgesteld. Daarvoor heb ik heel veel gesport. Ik heb bijvoorbeeld veel hardgelopen. Ik heb 25 jaar gesquasht met mijn broer en toen kreeg ik een ooginfarct, dus het was in een keer afgelopen. Hierdoor werd ik binnen drie weken blind aan één oog. Verder heb ik 15 jaar lang met mijn vrouw gebadmintond. Mijn leven bestond voor een groot gedeelte uit sporten.”

Wat maakt Amaris Gooizicht zo aangenaam?

“Omdat het steeds moeilijker ging met praten heb ik mij ingeschreven bij Amaris Gooizicht. Toen ik hoorde dat Amaris gespecialiseerd is in Parkinson heb ik hier direct voor gekozen. Ik krijg hier bij Amaris Gooizicht fysiotherapie, maar ook schrijf- en spraaklessen. Dit ging allemaal achteruit door mijn Parkinson. Ik ben blij dat ik hier terecht kan. Je hebt een kamer voor jezelf. Als je bijvoorbeeld in de middag even wilt slapen, dan kan dat gewoon. Ik heb het heel erg naar mijn zin.”

“Alles kan je hier krijgen, je komt hier niets te kort. Ze doen hier ook bijvoorbeeld geheugentraining.”

Wat vindt u van de dagbehandeling die u ontvangt?

“De fysiotherapie waardeer ik enorm. In de ochtend nemen we het nieuws door in de woonkamer. Hier bij Gooizicht ben ik twee dagen in de week. Meestal heb ik in de ochtend fysiotherapie, het lijkt net een sportschool beneden. Het is dezelfde apparatuur als in een echte sportschool.”

Wat waardeert u aan de zorg die u ontvangt?

“Je wordt overal bij geholpen. Niets moet en als je iets niet wil dan hoef je dat ook niet te doen. Ik heb nog steeds de regie over mijn eigen leven.”

Wat vindt u van uw appartement?

“Ik maak er alleen gebruik van als ik dit wil. Ik ben bijvoorbeeld gewend om na lunchtijd even te liggen op bed en dat kan en mag ik hier ook in mijn appartement. De wekker wordt zelfs voor mij gezet. De zorgmedewerkers zijn erg met je begaan en als je ergens problemen mee hebt dan helpen ze je graag.”

“We zitten eigenlijk altijd in de huiskamer. Er is namelijk altijd wat te doen. Met de groep doen we spelletjes, geheugentraining. Je verveelt je hier nooit. Er zijn hier mensen met verschillende diagnoses. Dat is fijn, want er zijn ook veel mensen met een vergelijkbare diagnose. Hiermee kan ik praten en zij begrijpen beter wat ik voel.”

“Ik heb het hier erg naar mijn zijn. Ik heb hier nog nooit een onvertogen woord gehoord, want het is altijd gezellig hier.”