“Zorgen zit in mijn bloed” 

Van mantelzorger naar vrijwilliger 

Wie denkt dat Bea van Wiefferen klaar was met zorgen aan het einde van haar loopbaan als verpleegkundige, heeft het mis. Want Bea blijft gewoon zorgen. Eerst voor haar moeder in Voor Anker, maar inmiddels is ze onmisbaar als vrijwilligster.  

“Oorspronkelijk was ik verpleegkundige in het ziekenhuis,” vertelt Bea. “Onder meer bij oncologie en interne geneeskunde. De zorg zit echt in mijn bloed. Ook toen de kinderen klein waren, draaide ik nachtdiensten. Zij naar school, ik naar bed.” De jaren verstreken en langzaam maar zeker werd Bea ook mantelzorger voor haar ouders. Toen Bea’s vader overleed in 2005, had haar moeder steeds meer begeleiding nodig. “Ze had neuropathie en viel steeds vaker, maar ze bleef nog zelfstandig en actief. Koffie schenken voor bewoners van Voor Anker, psalmen zingen met mensen met dementie. Toen het lichamelijk echt niet meer ging, kwam er een verhuizing naar Voor Anker. Mijn moeder was daar zó blij mee.” Ook toen er in de jaren daarna meer complicaties kwamen, zoals een nare breuk in haar arm en nog later een darmbloeding, verbleef Bea’s moeder graag in Voor Anker. “Ze vond het heerlijk om er te zingen, naar de kerk te gaan, haar laatste fase te beleven op haar manier.”  

Meer dan alleen helpen 
In Voor Anker hielp Bea haar moeder in het begin vooral op afstand. “Ik deed de boodschappen. Huishoudelijke hulp was er al, die deed ook de was en verschoonde haar bed. Maar gaandeweg werd het steeds intensiever.”  De zorg vroeg Bea vanaf dat moment concreet om haar inzet. “Dat voelde heel natuurlijk. Even een kopje opruimen, mensen begeleiden bij het eten. Zorgen zit in mij. Ik zie ook alles, nog steeds.” Bea’s betrokkenheid werd al snel meer dan alleen helpen bij haar moeder. “Ik hielp ook andere bewoners, bouwde een band met hen op. Een mevrouw begon te zingen als ik naast haar zat, een ander at alleen rustig als ik erbij zat. Dan ben je van waarde.” Zelfs na het overlijden van haar moeder in 2023 bleef Bea komen. “Het was zo hard nodig. Al is het alleen maar erbij zitten. Rust tijdens het eten, een praatje maken. Het helpt zó veel.” 

Perfectionistisch 
“Ik wil met iedereen een band opbouwen,” zegt Bea. “En ik probeer ook anderen te betrekken. Een vriendin die ooit kwamen helpen bij mijn moeder, is nu zelf vrijwilliger geworden. Omdat ze het werk zo prachtig en dankbaar vindt.” Toch is ze ook kritisch. “Ik ben perfectionistisch. Soms schiet ik daarin door.” 

Tot slot 
Bea roept ook anderen graag op: “Je kunt altijd iets doen, maar als je iets belooft, moet je het ook doen. Bedenk wanneer je het minst druk bent, naast je gezin en werk. Al is het een uurtje in het weekend, of tijdens de lunch. Even helpen maakt al verschil en het levert je zoveel op!”